Ο κ. Δημήτρης Γκίκας βρίσκεται για δεύτερη τριετία στο τιμόνι του Σωματείου Αρτοποιών του νομού Μαγνησίας. Επίσημα άρχισε να εργάζεται ως αρτοποιός το 1985, αλλά είχε ξεκινήσει από πολύ νωρίτερα να βοηθάει στο αρτοποιείο του πατέρα του. Η ενασχόλησή του με το συνδικαλισμό ξεκίνησε ήδη στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 και έκτοτε, δεν έχει σταματήσει να συμμετέχει στα κοινά με συνέπεια και αποφασιστικότητα.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το συνδικαλισμό;

Στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 και με την προτροπή του τότε προέδρου του Σωματείου, Θεόδωρου Τσάτσου και του εκλιπόντος εδώ και μερικά χρόνια Απόστολου Μπαρμπάκου, τότε γραμματέα. Θυμάμαι ότι περισσότερο "παρεΐστικα" ξεκίνησα και όχι τόσο συνειδητά. Με την πάροδο του χρόνου όμως η αγάπη για το επάγγελμα και τα κοινά πήραν τη θέση που τους ανήκει ψηλά στη συνείδησή μου. Ούτε μια στιγμή δε μετάνιωσα για την απόφασή μου, παρότι υπήρξαν κάποιες φορές που ένοιωσα απογοήτευση. Όμως, όταν αγωνίζεσαι για το κοινό καλό, αυτό από μόνο του μπορεί να αποτελέσει πηγή ενέργειας που σε βοηθάει να ξεπερνάς τις αντιξοότητες.

Είστε ικανοποιημένος από τη μέχρι στιγμής δράση σας;

Όσον αφορά το Σωματείο μας, η προσπάθεια που κάνουμε είναι ως επί το πλείστον αμυντική. Δηλαδή, να μη χάσουμε ως κλάδος τίποτα από τα κεκτημένα, συνυπολογίζοντας και τις τεράστιες αντιξοότητες της κρίσης. Για τα οικονομικά του Σωματείου, αυτό που έχω να πω είναι ότι υπάρχει πλήρης διαφάνεια και ότι δυστυχώς, παραμένουν στα ίδια επίπεδα τα τελευταία χρόνια, και ένας σημαντικός λόγος είναι και η μη καταβολή των ετήσιων συνδρομών.

Ποιο είναι το κυριότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η βιοτεχνική αρτοποιία στο νομό Μαγνησίας;

Ένα είναι το μόνιμο πρόβλημα στο νομό μας αλλά και στην επικράτεια πιστεύω: η αδυναμία ή η απροθυμία του κράτους να εφαρμόσει την αρτοποιητική νομοθεσία. Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι η κρίση, όπως και για όλους. Στο νομό Μαγνησίας μέχρι αυτή τη στιγμή έχουν κλείσει τέσσερα αρτοποιεία και έχουν ανοίξει μόνο δύο καινούργια.

Ποια είναι τα... όπλα του “φούρνου της γειτονιάς” για να ανταποκριθεί στον ανταγωνισμό;

Αν και παραμένουν ίδια εδώ και χρόνια, είναι αποτελεσματικά:

α) Η προσωπική εργασία η οποία δεν περιορίζεται από ωράρια και δεν εννοώ μόνο τον αρτοποιό αλλά και ολόκληρη την οικογένεια.

β) Η προσωπική επαφή με τον καταναλωτή.

γ) Η εμπιστοσύνη του καταναλωτή στον φούρναρη της γειτονιάς.

δ) Η ποιότητα και η ποικιλία των παραγομένων προϊόντων.

ε) Η αυστηρή επιλογή Α’ υλών έστω και με μεγαλύτερο κόστος.

Είστε ικανοποιημένος από την εικόνα και το επίπεδο των αρτοποιείων του νομού Μαγνησίας;

Ναι, σε πολύ μεγάλο βαθμό. Οι συνάδελφοι σε γενικές γραμμές έχουν τα αρτοποιεία τους πολύ προσεγμένα και περιποιημένα.

Πώς διαμορφώνονται οι τιμές στα αρτοποιεία του νομού;

Οι τιμές είναι διαφορετικές από φούρνο σε φούρνο χωρίς μεγάλες αποκλίσεις. Γνωρίζω όμως τις τεράστιες προσπάθειες των συναδέλφων για την αποφυγή των αυξήσεων των τιμών των προϊόντων μας, που γίνονται συνήθως -για να μην πω μονίμως- εις βάρος μας.

Πόσο επηρεάζεται ο κλάδος σήμερα εν μέσω της οικονομικής κρίσης; Βλέπετε διαφορές στη συμπεριφορά των καταναλωτών σε σχέση με αγοραστικές συνήθειες του παρελθόντος;

Τα αρτοποιεία είναι ένας κρίκος της αλυσίδας που λέγεται αγορά. Άρα και εμείς επηρεαζόμαστε από την κρίση, όπως όλα τα επαγγέλματα και στο ίδιο μέγεθος. Απλά επειδή το ψωμί θεωρείται είδος πρώτης ανάγκης, εμείς δεχόμαστε την πίεση με μεγαλύτερη χρονοκαθυστέρηση από ότι τα άλλα επαγγέλματα. Στον εκτροχιασμό της αμαξοστοιχίας που λέγεται ελληνική οικονομία, είμαστε τα τελευταία βαγόνια. Υπάρχει μεγάλη αλλαγή στη συμπεριφορά του καταναλωτικού κοινού σε σχέση με το παρελθόν. Αναγκαστικά ή και αναπόφευκτα, η κατανάλωση περιορίζεται στα άκρως απαραίτητα.

Θα συμβουλεύατε τους νέους αρτοποιούς να ασχοληθούν με τον συνδικαλισμό και γενικότερα με τα κοινά;

Δεν τους συμβουλεύω απλώς! Προτρέπω τους νέους συναδέλφους να ασχοληθούν με τα κοινά, γιατί μόνο με ισχυρά σωματεία και κατ’ επέκταση, με ισχυρή ομοσπονδία, θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις πάσης φύσεως αντιξοότητες του κλάδου. Άλλωστε ας μη ξεχνάμε το ρητό «Η ισχύς εν τη ενώσει».

Οι νέοι έχουν απομακρυνθεί και δεν πιστεύουν στο συνδικαλισμό, γιατί στο παρελθόν πολλοί συνδικαλιστές χρησιμοποίησαν τον συνδικαλισμό για πάσης φύσεως προσωπικά οφέλη. Δυστυχώς κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Όμως η κατάσταση δεν είναι μη αναστρέψιμη, γι’ αυτό και η δική μας προσπάθεια στρέφεται και στην προσέλκυση των νέων συναδέλφων στα κοινά του κλάδου μας.

Υπάρχει μέλλον στη βιοτεχνική αρτοποιία;

Πιστεύω ότι η βιοτεχνική αρτοποιία θα συνεχίσει να υπάρχει. Δύσκολος ο αγώνας αλλά και οι βιοτέχνες αρτοποιοί είναι σκληρά καρύδια. Πριν μερικά χρόνια οι νέοι ούτε ήθελαν να ακούσουν για το επάγγελμά μας, είτε ως επιχειρηματίες είτε ως εργαζόμενοι. Τα τελευταία χρόνια της κρίσης το ενδιαφέρον των νέων φαίνεται να είναι ανοδικό για το επάγγελμά μας. “Ανάγκα και οι Θεοί πείθονται.”

Θεωρείτε απειλή για τον κλάδο το bake off χωρίς περιορισμούς;

Όχι μόνο είναι απειλή, αλλά αποτελεί και αθέμιτο ανταγωνισμό απέναντι στα αρτοποιεία. Πρόκειται για κατάφωρη αδικία απέναντι στους συναδέλφους αρτοποιούς και για τον ορισμό του «Η Ελλάδα σκοτώνει τα παιδιά της». Είναι αισχρό έγκλημα.

Στη Μαγνησία δεν υπάρχει ακόμα το φαινόμενο αλλά δεν είναι μακριά.

Eίστε ικανοποιημένος από τον τρόπο δράσης και την τακτική που ακολουθεί η Ομοσπονδία Αρτοποιών Ελλάδος στα φλέγοντα ζητήματα που απασχολούν τον κλάδο;

Ναι, πολύ και μακάρι να συνεχίσει έτσι το έργο της η Ομοσπονδία.

Είστε ενήμεροι για την πρωτοβουλία της ομοσπονδίας για το σήμα αναγνωρισιμότητας του κλάδου “Εδώ ζυμώνεται, εδώ ψήνεται!”; Πώς το έχετε προωθήσει στα μέλη σας αλλά και στους πελάτες σας;

Ναι, τη γνωρίζουμε την πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας για το σήμα αναγνωρισιμότητας “Εδώ ζυμώνεται, εδώ ψήνεται!” και σε κάθε εκδήλωση δεν παραλείπουμε να το αναφέρουμε αλλά και να εξηγούμε στα μέλη του Σωματείου μας τα οφέλη του. Στο δε καταναλωτικό κοινό προσπαθούμε να μεταδώσουμε τη μέγιστη σπουδαιότητα του “Εδώ ζυμώνεται, εδώ ψήνεται!” μέσω της προσωπικής μας επαφής.

Υπάρχουν κινήσεις κοινωνικής αλληλεγγύης στις οποίες συμμετέχει το σωματείο (διάθεση ψωμιού σε σχολεία, γηροκομεία, κ.τ.λ.);

Θα πω με χαρά ότι είναι πολύ έντονο το αίσθημα της αλληλεγγύης των συναδέλφων στο κοινωνικό σύνολο! Αλλά και ως Σωματείο Αρτοποιών Μαγνησίας όμως, όποτε μας έχει ζητηθεί να συμμετάσχουμε σε κοινωνικές εκδηλώσεις ή να ενισχύσουμε δράσεις και κινήσεις, οι οποίες γίνονται για συμπολίτες μας ή για το κοινό καλό, πάντα υπήρξαμε πρόθυμοι και αποτελεσματικοί.

Who is who

Ο κ. Δημήτρης Γκίκας γεννήθηκε στο Βόλο στις 2 Δεκεμβρίου του 1962. Τέλειωσε την Ανώτερη Δημόσια Σχολή Εμπορικού Ναυτικού και ταξίδεψε για περισσότερο από ένα χρόνο. Οικογενειακές ανάγκες τον ανάγκασαν να ξεμπαρκάρει πρόσκαιρα για να βοηθήσει στην οικογενειακή επιχείρηση – το αρτοποιείο του πατέρα του.

Εκεί έμεινε από τότε και μέχρι σήμερα, 28 χρόνια μετά. Ο κ. Γκίκας μαζί με το μικρό αδερφό του είναι η 3η γενιά αρτοποιών μετά τον παππού και τον πατέρα. Ο ίδιος έχει δύο κόρες, την Ελευθερία-Χριστίνα που σπουδάζει Εφαρμοσμένη Πληροφορική στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και τη Γεωργία-Αργυρώ, που είναι μαθήτρια στη Β’ Λυκείου. Σήμερα διατηρεί δύο αρτοποιεία στην πόλη του Βόλου.

Συνέντευξη: Λίνα Καπετάνιου 

Από το τεύχος 100 του περιοδικού Α-Ζ (ΙΑΝ-ΦΕΒ 2013)